Historia wsi „Gnoynicza” sięga XIV wieku, kiedy to została ona osadzona na prawie niemieckim 17 marca 1394 roku. Akt lokacyjny uzyskał potwierdzenie królewskie w 1397r. Prawdopodobne jest natomiast istnienie wsi w okresie wcześniejszym. Wynika to z potwierdzonych faktów, iż proboszczowie sędziszowscy po ufundowaniu parafii Góra Ropczycka w 1355r. żądali dziesięciny od mieszkańców Gnojnicy. Dlatego też możliwe jest wcześniejsze istnienie wsi osadzonej na prawie polskim. W mrokach dziejów zatarła się geneza nazwy wsi.
Wzmianki o Gnojnicy można również odnaleźć w dziele wybitnego, polskiego historyka – Jana Długosza „Liber beneficianum – rok 1440.” Autor wymienia Gnojnicę, jako wieś należącą do parafii Góra Ropczycka, własność kasztelana sandomierskiego, mającą sołectwo i karczmę.
Brak jest w dokumentach historycznych potwierdzonych wzmianek o powstaniu południowej części Gnojnicy – Woli. Nieznane jest również pochodzenie kopca zlokalizowanego przy drodze prowadzącej do Ropczyc.Wzajemnie wykluczające się legendy mówią, że stanowi on:-zbiorową mogiłę z okresu wojen i zarazy;
-kurhan tatarskiego wodza;
-pamiątkę spotkania wojsk księcia Lubomirskiego z wojskami hetmana Czarnieckiego w czasie potopu szwedzkiego.
Wzmianki o szkolnictwie sięgają 1885 roku, kiedy to Józef Michałowski /właściciel dworu w Witkowicach/ podarował mieszkańcom Gnojnicy grunt o powierzchni 1 morga w celu wybudowania szkoły. Inwestycję zakończono w cztery lata później, a pierwszym nauczycielem został Jan Gniewek. Po kilku latach budynek podzielono i utworzono szkołę dwuklasową. W okresie I wojny światowej większość mężczyzn walczyła w armii austriacko-węgierskiej na froncie serbsko-włoskim. Część z nich po dostaniu się do niewoli, wróciła po zakończeniu wojny z armią generała Hallera. W intencji poległych w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej wystawiono na „Małym Błoniu” pomnik w 1925r.